ตั้งคำถามตัดทางถอย เกียงอุยอ่านใจจงโฮย : กลยุทธ์การอ่านคนในสามก๊กมีหลากหลายแบบแต่การใช้ยุทธวิธีแบบ “ตั้งคำถามตัดทางถอย” นับว่าเป็นกลยุทธ์ซึ่งไม่ธรรมดาเลย การที่พระเจ้าเล่าเสี้ยนยอมอ่อนน้อมต่อเตงงาย แม่ทัพวุยก๊ก ทำให้กองทัพของเกียงอุย ผู้พิทักษ์ชายแดนของจ๊กก๊กก็ต้องยอมศิโรราบตามไปด้วยเนื่องจากขัดพระบรมราช โองการไม่ได้ แต่เกียงอุยก็ยังไม่ลดทิฐิมานะที่จะพิชิตข้าศึกเพื่อกอบกู้บ้านเมืองจึง แสร้งทำอุบายส่งจดหมายขอยอมศิโรราบกับจงโฮย แม่ทัพใหญ่แห่งวุยก๊ก
ทันทีที่ได้รับจดหมายจึงเรียกเกียงอุยเข้าพบทันทีซึ่งเกียงอุยก็อาศัยวา ทะศิลป์หว่านล้อมจงโฮยให้รับตนเข้ามาเป็นพวกโดยชี้ให้เห็นภัยของเตงงายที่สา มารถพิชิตจ๊กก๊กซึ่งมีความดีความชอบเกินหน้าจงโฮยซึ่งแม่ทัพใหญ่ผู้นี้ก็ เกลียดชังเตงงายอยู่แล้วเมื่อได้ฟังแผนการของเกียงอุยก็ยิ่งทำให้นิยมชมชอบ แม่ทัพฝ่ายเชลยมากยิ่งขึ้น จนนำไปสู่การยัดข้อหา “กบฏ” ให้กับเตงงายและทำให้จงโฮยสามารถเข้าปกครองเสฉวนอย่างง่ายดาย
เป็นอันว่าเกียงอุยสามารถยืมมือจงโฮยกำจัดศัตรูการเมืองหมายเลขหนึ่งทิ้งไป สำเร็จ เป้าหมายต่อไปของเกียงอุยก็คือ การทำให้จงโฮยแตกคอกับสุมาเจียวเพื่อเป็นการตัดกำลังของวุยก๊ก
วันหนึ่งจงโฮยได้สนทนากับเกียงอุยว่า “ตัวเรานั้นมีวาสนานักทำการสมปรารถนาทุกประการ” เกียงอุยจึงกล่าวหยั่งเชิงว่า “ อันวาสนาของท่าน เราประจักษ์อยู่แล้ว ด้วยตัวท่านนี้ก็มีความชอบใหญ่หลวงแต่บุตรทั้งสองยังหามีความชอบอันใดก็ควร เหลือไว้ให้บุตรของท่านได้สร้างความชอบบ้างซึ่งท่านทำการได้ถึงเพียงนี้ก็ หวังจะเป็นสุขก็สมปรารถนาแล้วจะทำการสิ่งใดต่อไปเล่า”
สำหรับสำนวนของสามก๊กฉบับคลาสสิคของวิวัฒน์ ประชาเรืองวิทย์ ได้กล่าวถึงช่วงตรงนี้ว่า “หานซิ่น(แม่ทัพใหญ่ของพระเจ้าฮั่นโกโจ) ไม่ฟังคำของที่ปรึกษาให้สถาปนาตนเอง สุดท้ายจึงถูกสังหาร บัดนี้ท่านได้เป็นขุนนางใหญ่อานุภาพสะท้านเหนือกว่าเจ้านายทำไมไม่เลียนแบบ จางเหลียง(เสนาธิการของพระเจ้าฮั่นโกโจว) ละทิ้งชื่อเสียง ผลงาน หันหน้าเข้าศึกษาธรรม”
จงโฮยได้ฟังดังนั้นก็จึงกล่าวว่า “ตัวเราอายุยังไม่ถึง 40 ปี ก็ยังปรารถนาจะคิดการใหญ่ต่อไปซึ่งจะมาละความเพียรไปก่อนนั้นย่อมไม่ได้”
เกียงอุยได้ยินเช่นนั้นจึงรู้ว่าจงโฮยนั้นเป็นคนมักใหญ่ใฝ่สูงจึงกล่าวสนับ สนุนว่า “ถ้าท่านมีความปรารถนาดังนั้น ข้าพเจ้าก็เห็นวาสนาท่านมากอยู่ บัดนี้ทหารก็พรักพร้อม ตัวท่านจะคิดการสิ่งใดก็ย่อมจะลุล่วงขอให้เร่งคิดทำการและด้วยแผนที่ของ ข้าพเจ้าที่มอบให้ท่านการนั้นก็จะสำเร็จได้” จงโฮยได้ฟังเช่นนั้นก็ถูกใจเป็นอย่างยิ่งถึงขนาดตบมือหัวเราะ “ตัวท่านนี้จะเจรจาสิ่งใดก็รู้อัชญาศัยต้องใจเราทุกประการ” นับจากนั้นมาจงโฮยก็ปรึกษาหารือกับเกียงอุยทุกวัน